(Nie)naprawialna przeszłość…

Przeszłość to temat wdzięczny w swojej niewdzięczności… Opasłych tomisk stosów powstać mogłaby niezliczona liczba, a temat niewyczerpanym wciąż by (po)został… Nie robiąc sobie nic ze specyficznego charakteru tejże jak nam bliskiej mimo iż z perspektywy czasu już oddalonej płaszczyzny czasu przeszłością zwanej… Wspomnienia chciane i te niechciane z automatu nam przynależące – przesycone radością ale i wysycone smutkiem… Realne obrazy postaci ludzi, którzy są ale i tych, których czas nam odebrał… (Wy)twory wyobraźni lub też odklejonej od rzeczywistości naszej jakże wybujałej jaźni… (Po)gubić się można w tym co realnym kiedyś było, a tym co realnym nam się tylko zdawało… Czy to co nas spotkało prawdą wciąż pozostaje, a może to wyobraźni owoce (prze)dziwne… Pewnymi być możemy tylko przeszłości leczy czy pewnym być można tego co już za horyzontem czasu od dawna niedostrzegalne…(?) Gruba warstwa kurzu pokrywa najdawniejsze z dawnych wspomnienia, a my wciąż na nowo jakby z wewnętrznego przymusu odkurzamy to co było przyglądając się temu „na nowo” – wnikliwej analizie wciąż przeszłość poddając… Nie naprawisz, nie zmienisz, a wciąż gmerasz i gmerać będziesz z różnych stron oglądając… Nie palić mostów lecz ląd minionego czasu samemu sobie pozostawić niech w swojej niezmiennej postaci takim jak jest wiecznym zostanie… Lecz nie przemówisz do rozsądki z logiką do pojedynku wciąż na nowo stając… Tak już ma(MY) i tak być musi…(?)