„Pierwsze wrażenie”

„Pierwsze wrażenie” robi się tylko raz, a tym samym jest najważniejsze – Czyżby…? Wrażenia kolejne pozbawione są znaczenia…? A może z każdym kolejnym wrażeniem jesteśmy bardziej „prawdziwi”…? „Pierwsze wrażenie” można wyidealizować grając kogoś kim się nie jest, a w przypadku tych kolejnych jest o wiele trudniej… Znaczenie ma nierealna wersja nas samych czy też może ta realna ideałem nigdy nie będąca…? Wcześniej czy później wkute na blachę dialogi dobiegną końca, a i nasza twarz za sprawą codzienności zwyczajnych spraw się przybrudzi… Przestaniemy być piękni, elokwentni, w wytworne piórka odziani… Zaczyna się szara pełna rutyny codzienność – kiedyś wreszcie musi się zacząć to „ona” jest główną składową naszej ziemskiej egzystencji… Nie bójmy się nazwać rzeczy po imieniu – przeważająca część naszej codzienności jest nudna – najzupełniej w Świecie inaczej być nie może… Tylko te pojedyncze odklejone od rzeczywistości chwile sprawiają, że nasze życie jest fascynującą przygodą… Rodzina, praca, dom, obowiązki – do właściwego funkcjonowania tych płaszczyzn życia dążymy lecz nie uświadczymy w ich przypadku zbyt wiele ogólnie pojętej niezwykłości – oczywiście wyjątki się zdarzają ale… generalnie stabilność naszego życia, do którego dążymy odbiera nam spontanicznej radości jaką legitymują się dzieci… Może już zbyt wiele o życiu wiemy i nasza (samo)świadomość osiągnęła punkt zenitalny… Z wiekiem pojawia się przewaga kalkulacji i rozsądku nad spontanicznością… Trudno nas zaskoczyć, zadziwić, w stan fascynacji wprowadzić… Czy jest jeszcze dla nas nadzieja…? A może wiek, okoliczności i specyfika obecnych czasów pogrzebała nasze szanse na fascynację „czymkolwiek” z racji dostępności i nadmiaru „wszystkiego”…(?)