Zarządzanie emocjami…

Emocje to „skutek uboczny” ogólnie pojętego życia… pojawiają się w przeróżnych sytuacjach – można by było pokusić się nawet o stwierdzenie, że towarzysza nam nieustannie, aczkolwiek ich intensywność i charakter się zmienia w zależności od tego czego aktualnie doświadczamy… W konfrontacji z „nimi” jesteśmy (najczęściej) bezsilni stając się „ich” podwładnymi… Panują nad nami lecz my mimo to uznajemy, że potrafimy „je” kontrolować – jak często potrafimy się w tej kwestii mylić… Nie zmienia to faktu, że zarządzać nimi bardzo byśmy chcieli uznając, że jesteśmy wstanie się tego nauczyć… Czy aby na pewno…? no może… lecz raczej śmiem w to wątpić… gdyby to było możliwe stalibyśmy się prognozowanymi istotami, które niezależnie od tego co się dzieje nigdy nie „wybuchają” i nie popełniają błędów pod wpływem „emocjonalnego wzburzenia”… Każdy kiedyś doświadczył niezwykłej siły emocji mówiąc lub też robiąc „coś” czego z perspektywy czasu żałował… Oczywiście emocje miewają również zabarwienie bardzo pozytywne – wręcz w swojej magicznej aurze niezwykle piękne i wyjątkowe… Pojawiają się i towarzyszą naszym relacją z innymi ludźmi, a zwłaszcza z tymi, którzy z jakiegoś powodu są nam bliscy… Na szczycie emocjonalnej piramidy znajduje się oczywiście miłość… Miłość jest tym co w naszym życiu najpiękniejsze lecz jednocześnie od „niej” do nienawiści paradoksalnie droga bardzo krótka… Bywa, że podążamy „od miłości do nienawiści” – Dlaczego…? Z jakiego powodu…? Czy to swoistego rodzaju odgórna tendencja do uśredniania – jakby nie było minus z plusem się równoważy… Bardzo trudno o obojętność gdy „ktoś” „coś” do „kogoś” czuje lub też czuł… Reasumując należałoby postawić pytania… Czy emocje to nasz przyjaciel czy jednak wróg…? Musimy się im podporządkowywać czy też możemy nad nimi panować…? Czym i jakie byłoby nasze życie pozbawione emocji…? Czy bez „nich” nadal bylibyśmy ludźmi takimi jakimi jesteśmy…?