Szarobura tęcza codzienności…

Jeżeli nie „już” to z pewnością za chwil kilka Świat spowije niezwykle ograniczona gama kolorów sprowadzających się jedynie do odcieni szarości… Cykl aż do bólu konsekwentny kolejny obrót wykonuje przynosząc za sobą to czym obecna pora roku „od dawien dawna” się charakteryzuje… Drzewa to czym pochwalić się mogły już dawno zrzuciły i tylko nieliczne z nich jeszcze walczą o zachowanie „resztek godności” – powiewające na wietrze pojedyncze liście lada chwila się poddadzą siłą przyciągania ulegając… Zwykło się mówić: „zielonym do góry”, a obecnie jakby ktoś na przekór lub dla złości ów zieleń, o której mowa pod ziemią skrzętnie ukrył… Nam tu Świat marnieje i usypia, a na południu pełnią życiodajnej energii z radością tętni… Może najlepszym rozwiązaniem i na życie strategią winno być utrzymywanie dwóch „miejsc życia” – na północy i na południu… zmienianie miejsca gdy pora roku mniej sprzyjającą się staje lecz wracanie do niej gdy ponownie do życia budzić się zacznie… Wieczna wiosna, a w sercu lato – i co Ty na to…? Pobożne są moje życzenia lecz w swoich marzeniach nie mam nic do stracenia… Lecz rzeczywistość jest taka jaką ją widzimy mimo iż czasami o innej śnimy… A może to wina artysty malarza, który poskąpił kolorów lub też za namową wewnętrznego głosu w szarościach Świat malować zechciał…? Może odwidzi mu się ów zamysł lub przekonać go zdołamy aby większej palety kolorów użyć zechciał…? Do chwili osiągnięcia sukcesu owych negocjacji (za)fałszować obraz Świata chyba musimy – kolory samym sobie wmawiając i narząd wzroku oszukując… Czasami nawet oszukiwanie siebie samego sens większy ma… Świat jest takim jakim go widzimy, a nie takim jakim realnie jest…